Οι φυσιολογικοί
παραθυρεοειδείς αδένες έχουν ωοειδές
σχήμα, ένα χαρακτηριστικό καστανο-κίτρινο
χρώμα και μέγεθος περίπου φακής. Συνήθως
υπάρχουν τέσσερες παραθυρεοειδείς
αδένες. Η συνήθης θέση των άνω παραθυρεοειδών
αδένων είναι στην οπίσθια επιφάνεια
του κάθε λοβού του θυρεοειδούς αδένα προς την μεσότητά του. Η θέση των
κάτω παραθυρεοειδών αδένων είναι στον κάτω πόλο του κάθε
λοβού του θυρεοειδούς, μπορεί όμως να
βρίσκονται και σε άλλες θέσεις, όπως
για παράδειγμα στο άνω μεσοθωράκιο ή
ακόμη και εντός του θύμου αδένα . Οι κάτω παραθυρεοειδείς
βρίσκονται συνήθως μπροστά από το
παλίνδρομο λαρυγγικό νεύρο, ενώ οι άνω
παραθυρεοειδείς πίσω από αυτό και
αντίστοιχα προς το σημείο εισόδου του
στον κρικοθυρεοιδή μυ. Το συνολικό βάρος
των τεσσάρων παραθυρεοειδών αδένων
κυμαίνεται περί τα 150
mg
.
Οι παραθυρεοειδείς αδένες αιματώνονται από κλάδους της κάτω θυρεοειδικής
αρτηρίας ,
σπανιότερα όμως μπορεί να αιματώνονται
από την άνω θυρεοειδική αρτηρία και
ακόμη σπανιότερα από την μέση θυρεοειδική .
Οι συνηθέστερες θέσεις στις
οποίες μπορεί να βρίσκεται ένας έκτοπος
παραθυρεοειδής είναι μεταξύ οισοφάγου
και τραχείας ( 30 %),
στο μεσοθωράκιο ( 25 %), η ενδοθυμική θέση (
25 %), η ενδοθυρεοειδική
θέση (10 %), το καρωτιδικό έλυτρο (10 %),
ενώ σε ένα ποσοστό 2 % μπορεί να βρίσκεται
ψηλά στον τράχηλο. Γίνεται επομένως
αντιληπτό ότι θεωρητικά ο έκτοπος
παραθυρεοειδής μπορεί να βρίσκεται
οπουδήποτε, από την κάτω γνάθο μέχρι
και το μεσοθωράκιο.
Χειρουργική αντιμετώπιση
Η αντιμετώπιση των παθήσεων του παραθυρεοειδούς συνίσταται
στην χειρουργική αφαίρεσή (παραθυρεοειδεκτομή). Παλαιότερα γινόταν
‘ερευνητική επέμβαση στον τραχήλο’ κατά την οποία
αναγνωρίζονται και οι τέσσερις
παραθυρεοειδείς αδένες και αφαιρούνταν
ο παθολογικός (ή οι παθολογικοί). Σήμερα είναι
δυνατόν να γίνει ελάχιστα επεμβατική
παραθυρεοειδεκτομή, στοχευμένη και
κατευθυνόμενη με βάση τα ευρήματα του
προεγχειρητικού εντοπισμού.
Κατά
τη διάρκεια της επέμβασης ιδιαίτερη
προσοχή χρειάζεται για την αποφυγή
αιμορραγίας καθώς μπορεί να δυσχεράνει
την αναγνώριση και την εκτομή
του αδενα
Η εκτομή του πάσχοντος αδενα επιβεβαιώνεται με ταχεία βιοψία και με διεγχειρητική μέτρηση της παραθορμόνης ορού, 10 λεπτά μετα την εκτομή του αδενώματος. Η επέμβαση θεωρείται επιτυχής όταν επιβεβαιώνεται με την ταχεία βιοψία του αδενώματος και όταν παρατηρείται μείωση των επιπέδων ΡΤΗ κατά > 50 % στα 10 λεπτά μετά την εκτομή του αδενώματος σε σύγκριση με τα προ της εκτομής επίπεδα.
Η θεραπεία σε περίπτωση καρκίνου συνίσταται στην ευρεία
εκτομή του όγκου, των πέριξ ιστών, των
περιοχικών λεμφαδένων και του ομόπλευρου
λοβού του θυρεοειδούς (όταν η διάγνωση
έχει τεθεί προεγχειρητικά ή κατά τη
διάρκεια της επέμβασης).
Διαβάστε περισσότερα...
Αποτελεί τη συνηθέστερη
αιτιολογία πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού. Είναι μονήρη (στο 85 % περίπου
των ασθενών), ενώ σε λιγότερες περιπτώσεις
(περίπου 5 %) μπορεί να πρόκειται για
πολλαπλά αδενώματα.
Υπερηχογράφημα τραχήλου
Technetium-99-sestamibi scan ή thallium-technetium scan
SPECT – sestamibi single photon emission computed tomography
Αξονική τομογραφία (CT)
Μαγνητική τομογραφία (MRI)
PET / CT
διαβάστε περισσότερα...
Πρόκειται για σπάνια
πάθηση που ευθύνεται για ποσοστό
μικρότερο του 1 % των ασθενών . Στο 50 % των
ασθενών με καρκίνο παραθυρεοειδών
υπάρχει ψηλαφητή μάζα στον τράχηλο και
τα επίπεδα ασβεστίου ορού είναι > 15
mg
/
dL
.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΑΜΒΑΚΑΣ MD PhD 
Δεν
είναι όλες οι αλλοιώσεις, διογκώσεις ή σκληρύνσεις καρκινικές και
κακοήθεις, μολονότι όλες θα πρέπει να εξετάζονται άμεσα μετά τον
εντοπισμό τους. Υπολογίζεται πως το 90% των μαστικών όγκων σε γυναίκες
ηλικίας 20 – 50 ετών προκαλούνται από κάποια πάθηση καλοήθους φύσης.
